De haand aojt 't graf
Ik dénk dè ’t naw raojm séésteg jaor (1944) geleejen is, zo roond die koers, dè ’t óp de Gímmerse kérkhòf spokte. De daocht evél ’n stél Gímmerse. Vùral ónder ’t wérkvòlk dè saoves van ’t febriek no haojs góng èn dan lanks de kérkhòf kwamp, góng ’t verhaol roond as ’n looëpend vuurke.
Veul han d’r as ’t begós te graowe – ’t waor in de winter – ’n flaow lichje zien skeenen óp de kérkhòf. In die kreeng van leecht kwam deeger, mí èlke kaër ’n hòrtje d’r tussenin, ’n haand aojt de grónd, die wír aëve skielek verdween as ze te vùrskejn gekòmme waor. Al twaë daog áchterín ha men ’t aoreg verskejnsel gezien èn ’t waor de praot van d’n dág. No veul praoten óvver èn wír sprooken ‘r evél ’n pár die zín dè ze gínne skrik han af, um ’t spook ’s van dichterbaj te gon bekiejke.
Ze han skrik dè ze bliekte, már toen ze óp de pláts kwaome wor ’t spokte, kósse ze d’r ooëge nie gelaojve. ’t Waor ’n haël ópluchteng dè ’t gín spook waor wa ze zaoge. ’t Flaow leecht kwamp van ’n lamp óp de raand van ’n keul èn ‘ne mètsler, die ‘ne nééje grafkèlder án ’t maoke waor, stook deeger z’n haand umhog um ‘nen bákstaën te vatte van ‘nen taas óp de raand van ’t gat.
Annie van de Laar-Maas