Keske en min urste blauw oog
As ik ’t Keske ziej stôn mi die skôn bilde derin, denk ik aaltijd trug an diejen bewusten dag begin jorre ’60. Toen was onze Willy, min awtse bruur, ovver diejen skônne skoine gemetselde raand an ’t loope op ’t keske al vaasthawend an ’t middenstuk.
Ik woar toen zônne snotaop van ’n jaor of zeuven en kon ’t aigelek nie oitstôn dé ik dé nie kos en begon toe mar wa te kliere. Ik zi: “Dur kumt de pliesie án” en trok um an z’n korte bokspeepkes. Blijkbaar din ik dé un bietje te hard, want onze Willy dreigde van dé réndje te skeuve en eraf te valle. As innigste hawvaast zag ie de Heilige Maria. As ik die vaastvat, daacht ie, blief ik wel stôn. Mar die ston er toen nog gewoon los in en boog zich veurovver.
“Án de kant”, riejp ie nog en sprong aachterovver van ’t keske af gevolgd dur de Heilige Maagd. Ik woar toen nog nie zo snel as náw en ston wa verskote umhog te blieke en jao ik wier goewd gestraft vur min gekwal want dieje gipse kop van ’t bild kwam récht op mun oog terécht en bezurgde min m’n urste blauw oog. Ik kan me herinnere dé Jan van Gimmert ’t bild netjes hi gerestereerd en er hil gaow ’n smeedijzere hékske vur kwam te stôn. En hier géld ôk ’t spraekwoord wie ’n keul graoft vur ’n aander, vélt er zélluf in!
Doriet Janssen-Munsters, Gemert