GH-2016-01 ‘Je moet er niet alleen zijn als het makkelijk gaat’

Hein van Dooren

Wie: Carin Gerrits
Leeftijd: 62
Woonplaats: Gemert
Wat doet zij: prepensioen, voorheen psychiatrisch verpleegkundige.
Functie bij Heemkundekring: bestuurslid (1985-heden), penningmeester (1985-1991), coördinator archiefvrijwilligers

Een interview? Met mij? Carin Gerrits zag er niets in. Aandringen van Peter van den Elsen hielp haar over de brug, maar ze sliep er wel drie nachten slecht door, zegt haar man Jos Rooijackers. Carin Gerrits vindt dat zij een bescheiden rol speelt binnen de heemkundekring. Anderen denken daar heel anders over. Zij wordt een bindende factor genoemd.

Zij heeft oog voor de sociale kant van de kring, zorgt voor sfeer en gezelligheid, toont zich betrokken. Er schuilt veel waarheid in de volgende opmerking van een lid van de heemkundekring: een bescheiden mens valt het meest op als hij er niet is.

‘Ik kwam op 20-jarige leeftijd naar Gemert waar ik op kamers ging bij de familie De Jong aan de Schoolstraat. Meneer de Jong stond iedere morgen vroeg op om voor een ontbijt te zorgen voordat ik naar Padua ging om de opleiding psychiatrisch verpleegkundige te volgen. Ik kom uit Eindhoven. toen ik in de Pandelaar kwam te wonen ging ik me voorstellen bij het Boerenbondsmuseum. Er zaten daar wat mensen bij elkaar. Iemand zei: ‘Gij komt niet uit Gímmert’. Nee, zei ik, ik kom uit Eindhoven. ‘Ach ja’, zei de man, ‘tussen Eindhovenaren zitten ook enkele goej.’ “Omdat ik uit een ander plaats kwam, een stadse was, leek het mij een goed idee meer te weten te komen over Gemert. Ik ben een cursus gaan volgen bij Ad Otten. Ik werd ook lid van de heemkundekring omdat ik het belangrijk vind dat er een club is die het eigene van Gemert wil behouden. Een club die oog heeft voor monumenten, taal, boeken.”

“Ik ben niet iemand die het archief in duikt of een artikel wil schrijven. Ik vind sfeer binnen een club wel van groot belang. Misschien heeft het te maken met mijn achtergrond als psychiatrisch verpleegkundige. Samen met Ineke van Lankveld ben ik de coördinator van de vrijwilligers die actief zijn in het archief. Zonder vrijwilligers kan het archief niet draaien. Ik wil hen dan ook de aandacht geven die ze verdienen. Aanvankelijk zag ik op tegen die taak, maar de sfeer binnen de heemkundekring is prettig en hecht. Je hebt het gevoel dat je er je verhaal kwijt kunt, dat je kunt zijn wie je bent. Er zitten een aantal ego’s, eigenheimers in de kring – heemknoesten, zoals Gerard van Lankveld ze noemt. Er zijn wel eens conflicten geweest, maar de sfeer is zodanig dat er verschil mag zijn. Je moet natuurlijk ook een beetje kunnen schipperen.”

“Het gaat ook verder dan zo maar een praatje. toen bijvoorbeeld Wim van den Vossenberg ziek werd stuurden wij hem een kaartje, we belden met hem en gingen bij hem op bezoek. Op zo’n manier toon je betrokkenheid. Je moet er niet alleen zijn als het makkelijk gaat. toen Dien Scheepers-van Kessel overleed zijn de zes ereleden van de heemkundekring gevraagd om de kist te dragen. Uit zo’n verzoek blijkt dat de heemkundekring in haar leven van belang is geweest.”