In Memoriam Ruud Wildekamp

In memoriam

Ruud Wildekamp

GEMERT – Zo zit je nog met Ruud op het Ridderplein de gijzeling van mei 1940 te bespreken, zo praat je nog met Ruud over de publicatie van zijn boek, en plotsklaps… Ruud Wildekamp is op zondag 18 augustus 2019 op 74-jarige leeftijd overleden.

Eén ding is zeker: die ruim vierenzeventig jaar vormen bepaald geen saai leven. Het begon al met Ruuds geboorte. Die vond plaats in de kerk van Putten, omdat zijn ouders – moeder was hoogzwanger – vanwege de slag om Arnhem werden geëvacueerd. De jeugd van Ruud verliep ook niet alledaags. Vader was opzichter in de dierentuin van Rhenen en daarom woonde het gezin Wildekamp in de dienstwoning, midden tussen de dieren.  Later toonde Ruud op verzoek zijn gehavende voet: een leeuw had geprobeerd de jonge Ruud aan diens voet door de tralies naar binnen te trekken.
Ruud ging in dienst, werd beroepsmilitair op vliegbasis Volkel, sleutelde aan de radarsystemen en werd, vanwege zijn grote kennis over dieren, gevraagd om de vogels nabij de startbanen op zowel Volkel als vliegbasis De Peel effectief te verjagen. Zo werd hij bekleed met het edele ambt van – zoals hij het zelf noemde – Rijksvogelverschrikker.
Maar Ruud had ook wat met vissen. Hij werd uitgenodigd voor een anti-malariaproject in Afrika. Hij zou daar, in de buurt van de evenaar, een nieuwe vissoort kweken die maar één onverzadigbare passie had: het eten van muggenlarven. Het werd een succes. Twee van die nieuwbakken vistypes werden naar Ruud genoemd. Er bestaat een Ruud Wildekampivis!
Luchtmachtuitzendingen naar Italië en Turkije en het geven van lezingen tot aan gene zijde van de Atlantische Oceaan toe – inderdaad, over de Wildekampi – completeren de reisverhalen.
Eenmaal in rustiger en huiselijker vaarwater stortte Ruud zich op de bestudering van de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, met name zoals die zich in onze regio afspeelde. Sindsdien was hij een vaste bezoeker van het gemeentearchief. Elke woensdag hield hij er zitting, want de mare van zijn kennis verspreidde zich en hij werd een vraagbaak voor velen. Hield je hem een heel klein brokje vliegtuig voor, dan wist Ruud: dit is een Spitfire, of een Lancaster. Bij een iets groter brokje noemde hij, bij wijze van spreken, tevens het serienummer.
Intussen hield Ruud ook nog, samen met anderen, de Traditiekamer Typhoon op de vliegbasis open, gaf hij drukbezochte lezingen, nu niet meer over vissen, maar over de oorlog, zat in een werkgroep die alle tijdens de oorlog neergestorte vliegtuigen in kaart bracht, en hij was een van de samenstellers van de lijst van alle oorlogsslachtoffers en slachtoffers van oorlog met een relatie tot Gemert-Bakel, die waar ook ter wereld het leven lieten.
Een welbesteed leven! Maar dat leven had wat ons betreft langer, veel langer mogen duren. Want wat zullen we Ruud missen! We wensen Ine, de kinderen en verdere familieleden sterkte. En Ruud, je boek komt in september uit. Zeker weten!